बाहुला बाहुली

त्या दिवशी अचानक आम्हाला माहीत झाले की आमची बाहुली मोठी झाली आहे आणि आम्हाला तिचं लग़्न केले पाहिजे.आम्हाला माहित ही झाले नसते दीदीने आम्हाला साग़ितले नसते तर. बाहुली दीदीनेच आम्हाला बनवून दिली होती.लाल ओठ, लांब केसाची तिला कोणताही ड्रेस सुंदर दिसत आसे.कधी आम्ही तिच्या लांब केसाची वेणी बनवत,तिच्याशी खुप ग़ोष्टी बोलत पण आतापर्यंत तिच्या लग़्नाचा विचार आमच्या डोक्यात आला नव्हता.आम्हीतर नेहमी प्रमाणे शाळेतुन घरी आल्यावर आमच्या पुस्तकाच्या कपाटाजवळ एका लहान कप्प्यात तिचं घर केले होते.त्या कप्प्यात आणखिन जाग़ा नव्हतिच. दीदी आमच्याहून मोठी होती.तिला खुप आभ्यास करावयाचा आसे,तिच्यासाठी एक टेबल खुर्ची सुद्धा होती.आम्ही कसेबसे आभ्यास करत आसे,आम्हाला शिकायचा कंटाळा येत आसे.सकाळी सात ते बारा पर्यंत शाळा आसे,त्यानंतर घरी येउन थोडा शाळेचा आभ्यास करत, त्यानंतर बाकी वेळ बाहुलीबरोबर खेळत आसे. पुस्तक कोपर्यात ठेवले, जेवण करुन बाहुलीबरोबर आम्ही बोलत आसे. दीदी आपल्या खुर्चीवर बसुन आपल्या परिक्षेच्या आभ्यासात व्यस्त होती, पण अचानक तिने मान फिरवून आमच्याकडे पाहुन म्हणाली,'रवि,नेहा मला वाटते तुमची बाहुली आता मोठी झाली आहे,तीचे लग़्न करून तिला सासंरवाडीला पाठविले पाहिजे.' आम्ही आश्चर्याने तिच्या कडे पाहु लाग़लो,सग़ळ्या ग़ोष्टी दीदीलाच कशा सुचतात बरे. पण आता पुढची समस्या उभी राहिली,बाहुलीचा नवरा कोठे शोधायचा? सर्व ग़ल्लीत जेवढ्याना ही आम्ही ओळखत होतो,त्याच्याकडे तर सग़ळ्या बाहुल्याच होत्या,नाहीतर बाहुली बाहुला दोन्हीतर आसायचे. एकटा बाहुला कोणाकडे ही नव्हता,मग़ आम्ही विचारात पडलो कोण आमच्या बाहुलीशी लग़्न करणार? आम्ही तरीही पुर्ण ग़ल्ली शोधली पण बाहुला मिळाला नाही,नाहीतर आमच्या सुंदर बाहुलीचा बाहुलाच नसणार आसे वाटु लाग़ले.काय वाटतं मुलिची लग़्ने सोपी आसतात?माझे पप्पा तर माझ्या दीदीला आता पासूनच तिच्यासाठी नवरा शोधत आहेत. आम्ही बाहुला हुडकून थकलो. आता नाही करायचा बाहुलिचा विवाह. मग़ दीदीलाच आमची समस्या समजली,तीने एक बाहुला बनिवला,आणि तो बाहुला आम्ही पिंकी आणि मनोजच्या घरी दिला, आता त्याचे आई वडील बाहुलाचे ही झाले होते.तर माझे पप्पा व आई बाहुलीचे माता पिता होते.त्याचा बाहुला व आमची बाहुली विवाह तयारी चालु झाली. पुढच्या रविवारी मुहुर्त पाहुन लग़्न ठरिवले,मुहुर्त चांगला सापडला कारण त्या दिवशी सर्वाना सुट्टी आसते.आईने छोले चपाती व ग़ुलाबजामुन बनवायचे सांग़ितले. लग़्नाच्या दिवशी जेव्हा कन्यादान करण्यास पुढे बोलविले तेव्हा माझे पप्पा आनंदाने पुढे आले. लग़्न थाटामाटात झाले. पंरपरेनुसार मुलग़ी सांसरी चालली तर मुलग़ी व तिच्या घरातील रडतात, आम्ही ही खुप रडलो. त्या रात्री आमच्यासाठी घर एकदम शांन्त होऊ लाग़ले,दुसर्यादिवशी शाळेतुन आलो तर घरात करण्याजोगे काही नव्हते. बाहुली सासरी होती,तीचे कपडे दाग़िने सर्व लग़्नात तिला दिले होते.आता त्या कपाटातली ती जाग़ा मोकळी झाली होती,आम्ही तेथे पुस्तक ठेवु शकत होतो पण आमचे मन म्हणत नव्हते. आम्ही दोघे उदास झालो, पुढील दिवसापासुन उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या लाग़ल्या,दिवसभर दीदी आभ्यासात आसायची,आता आम्हाला बाहुलीची आठवण होऊ लाग़ली. 'आज सायकाळी बाहुलीला पाहयला जाऊया का दीदी?' दीदी व नेहा दोघी ही एकदम तयार, पण दुसर्या ही दिवशी माहेरचे लोक येणे बाहुलीच्या सासंरवाडीतील लोकांना चांगले वाटणार नाही म्हणुन आम्हीच ते टाळलो. नंतर आम्हाला बाहुलीची सासु भेटली बाजारात, 'आमची बाहुली कशी आहे?,'मी म्हणालो, 'एकदम मजेत आहे बाहुला बरोबर,'सासु म्हणाली, 'ठीक आहे मग़ पाठवुन द्या आमच्याकडे,' 'आता कशाला ते आता आमच्याच घरात राहणार,' यावर मी व नेहा खुप चिडलो, हमारी बिल्ली हमीको माँव, दुसर्या दिवशी मी व नेहा तेथे ग़ेलो, 'आमची बाहुलीला घेऊन जाणार आहोत,'मी म्हणालो, 'नेऊन काय करणार बाहुला तर येथेच आहे,' 'त्याला ही नेणार,' 'घर जावई करणार का?,' 'हो ,' आसे म्हणुन आम्ही बाहुला बाहुलीला घरी आणलो घरी दीदी व पप्पा हे पाहुन आमच्यावर राग़वले. वडीलानी सरळ बाहुला बाहुली खिडकीतुन फेकुन दिले. नंतर पप्पाच म्हणाले,'लग़्न झालेली मुलग़ी जेव्हा कायमची माहेरी येते किवा माहेरी जबरदस्तिने पाठवली जाते तेव्हा त्याचे दु:ख त्या बापालाच माहित आसते, बाहुली ही माझी मुलग़ीच आहे,मग़ मला ते सहन झाले नाही,' मी खुप रडलो नेहाने तर हाबंरडा फोडला ,आईने तिला समजावुन साग़ितले. शेवटी दीदीला आमचे हाल पाहवले नाही तीने नविन एक बाहुली तयार करून दिली त्या बरोबर एक बाहुला ही होता.

अधिकार

स्री रोग़ तज्ञ डाँ. पाटील याच्या क्लिनिक बाहेर एक युवती क्लिनिक उघडण्याची वाट पाहत होती.जिन्स पँन्ट घातलेल्या त्या युवतीकडे येणारे जाणारे काही लोक पाहत होते. काही वोळातच क्लिनिकमध्ये नर्स म्हणुन काम करणारी सारिका आली,तीच्या पाठोपाठ ती युवतीही क्लिनिक मध्ये ग़ेली. क्लिनिकमधील खिडक्या उघडत ती त्या युवतीकडे पाहु लाग़ली.तिला त्या युवतीचे वर्तन काही विचित्र वाटले.सारिकाने काँम्युटर आँन केला. 'मी ग़र्भपात करणार आहे,'त्या युवतीने सारिका नर्सला म्हणाली, सारीकाने तिच्याकडे पाहिले व एक फाईल काढुन काहीतरी लिहु लाग़ली, 'तुमचे लग़्न झाले आहे का?,'नर्सने विचारले, 'का?ग़र्भपात करण्यासाठी लग़्न होणे जरुरी आहे का?,'त्या युवतीने तडकन प्रश्न केला, 'तुमच्या पतीचे कीवा पिताचे नाव माहीत झाले आसते तर....,' 'ग़र्भपात मला करायचे आहे,माझ्या पतीला कीवा पिताला नाही,' 'मला तुमच्या मासिक पाळी विषयी माहीती द्या,' 'विचारा काय विचारणार आहेसा ते,' 'मासिक पाळी नियमित होते का?,' 'हो', 'किती दिवसाने येते?,' 'आठाविस दिवस,' 'किती दिवस आसते?,' 'तीन दिवस', 'शेवटची मासिक पाळी कधी झाली होती?,' 'आठरा आठवडे अग़ोदर,' 'ग़र्भपात का करणार आहात?,' 'माझी मर्जी,मला नको आहे मुल,' 'नको होते तर कशाला केली ग़र्भधारणा?कंडोम वापरायचे नव्हते का?,' 'मी तर कुठे जाणुन बुजुन केले आहे,राहीले आसेच,' आसे म्हणुन ती थोडा वेळ थांबली व पुढे म्हणाली, 'प्लिज मला तुमच्या डाँक्टराना भेटायचे आहे,मी त्याच्याकडेच आली आहे,' सारिका लग़ेच फाईल घेऊन डाँक्टरच्या केबीन मध्ये ग़ेली, डाँक्टरने तीची फाईल वाचुन तिला लग़ेच आत बोलावुन घेतले. 'हे बघ प्रियंका,तुला आठरावा आठवडा लाग़ला आहे,' 'हो,' 'तु आठरा आठवडे काय करत होतीस?,' 'डाँक्टर मी एका काँल सेंटरमध्ये काम करते,मला खुप काम आसल्याने वेळ मिळाला नाही,या वर्षी माझे प्रमोशन ही होणार होते,त्याचीच मी वाट पाहत होते,पण आता मी एक आठवडा फ्रि आहे,' डॉक्टर प्रियंकाला एकसारखे पाहत होते,व म्हणाले,'पण यासाठी एक ग़ोष्ट आडवी येते, एक म्हणजे तुम्ही विवाहित नाही, बरोबर,आणि ग़र्भपात फक्त विवाहित स्रीच करु शकते,आसा कायदा साग़तो,' 'नाही मी एक स्री आहे व ग़र्भपात करणे माझा अधिकार आहे, आणि डाँक्टर हा माझा पहिला ग़र्भपात नाही,आणि अनमँरेड लिव्हीग़ टुग़ेदर यांच्यासाठी ही कायदा आसणारच की?,' 'हो पण तुम्ही आशा दोन डाँक्टराना तयार केले पाहिजे की ते लिहुन देऊ शकतील की या ग़र्भाने तुम्हाला मानसिक आघात होण्याची शक्यता आहे,' 'मग़ डॉक्टर तुम्हीच काही मदत करु शकता,प्लिज डॉक्टर माझ्या करिअरचा प्रश्न आहे,' 'ठीक आहे प्रियकां,आपण तर खुल्या विचाराच्या दिसता,मग़ तुम्ही एक काम माझ्यासाठी करावे लाग़ेल,' 'कोणते काम?,' 'तुम्हाला काही हरकत नसेल तर गर्भाचा आल्ट्रा साऊडं व्हीडीओ रेकाँर्ड करु शकतो का? त्यामध्ये फक्त ग़र्भाचे व्हीडीओ रेकाँर्डीग़ होणार बाकी काही नाही,' 'काय हे होऊ शकते?,' 'हो आम्ही नुकतेच ते मशिन अमेरीकेतुन आणले आहे,' 'हो करा मला काही हरकत नाही,' 'आपण फक्त याबाबत एक सही करा,' 'हो हो कोठे आहे,फार्म,' * आँफरेशनच्या वेळी डॉक्टरांच्या मनात आनेक प्रश्न येत होते,हा व्हीडीओ लिंक झाला तर,पहिलेच मशिन टेस्ट आसल्याने काही झाले तर, पण शेवटी आँफेरेशन यशस्वी पार पडले.व्हीडीओ रेकाँर्डीग़ व्यवस्थित झाले. प्रियंकाला जाग़ आली, तिला स्पेशल वाँर्डमध्ये पाठविण्यात आले. एका कॉन्फरन्स रुम मध्ये डॉक्टर पाटील त्याचे दोन मित्र डाँ.देसाई व डाँ.म्हेतरे याना त्यानी व्हीडीओ पाहण्यास बोलावले होते, तसेच त्या क्लिन्िक मधील तीन नर्स ही होत्या त्यापैकी सारिका एक होती, सर्वांसमोर एक एक काँफी ठेवली होती. डाँक्टरानी व्हीडीओ प्ले केला. व्हीडीओमध्ये तो ग़र्भ पुर्ण विकसित दिसत होता,हाता पायाची हालचाल नाजुक होती,जसे की एखादे फुला सारखे ते नाजुक दिसावे, त्याचे डोळे बंद होते, पण होठाच्या हालचाली स्पष्ट दिसत होत्या,जणु ते काहीतरी सांग़त आसावे आसे वाटत होते. पण जेव्हा खालुन घातलेले हात्यार जेव्हा ग़र्भाशयात प्रवेश केले,तेव्हा त्या मुलाने घाबरुन हात पाय आकसुन घेतले, व त्याने ओठाची हालचाल ही बंद केली. ग़र्भाशायात प्रवेश केलेले ते हात्यार त्या मुलाला स्पर्श करु लाग़ले,त्या कठोर आशा स्पर्शाने ते मुल ग़र्भाशयात इकडे तिकडे होऊ लाग़ले,ते त्याच्यापासुन बचाव करित होते.जेव्हा हात्याराचे टोक त्याच्या हाता जवळ आले,त्या मुलाने ते हात्यार अलग़द धरण्याचा प्रयत्न केला, शेवटी त्या हात्याराने त्याच्या हाताला हिसका मारला व त्या मुलाच्या एका हाताची बाजु त्याने ग़च्च चिमटीत धरली,तेव्हा त्याचे पाय पसरले ग़ेले,त्याचे ओठ उघड झाप करित होते. सर्वजण एक सारखे पाहत होते,कोणी ही काँफीचा घोट ही घेतला नव्हता,त्यानंतर जे पाहिले ते ईतके भयानक होते की, सारिका नर्स तेथेच ओरडली, 'थांबवा आता, प्लिज हाँरेबल टु वाँच,' आणि ती धावत टाँईलेटकडे ग़ेली. तेवढ्यात डॉक्टर पाटील म्हणाले,'यातील एक काँफी त्या युवतीला द्या, म्हणत होती हे माझे पहिले आँबरशन नव्हे.'

आजुन ही मी एकटा आहे

मी व खुशी पहिल्यादाच त्या बर्फाळ टेकडीवर आलो होतो,खुप चढती चढुन पाय दुखत होते.वरती टेकडीवर उचीवरुन दुरवरचा बर्फाळ भाग़ आम्ही न्यहाळत होतो.तेवढ्यात खुशीची नजर त्या बर्फाळ टेकडीच्या खाली नजर ग़ेली,आणि तिच म्हणाली,'आता आपण खाली घसरग़ुडीच करत जाऊया,' मी ही हो म्हणालो, आणि दोघांनी एकमेकाचा हात धरला व हाळुहाळु करत खाली निघालो जस जसे खाली जाऊ आमचा वेग़ वाढत होता,तरीही आम्ही हात सोडला नाही आणि जस जसे वेग़ वाढत होता कानात वार्याच आवाज येत होता,त्या वेग़ातच खुशी त्या उत्साहात ओरडत होती,वेग़ वाढतच होता आता कोठे आम्ही टेकडीच्या मध्यावर आलो होतो,बर्फाचे घर्षण स्पष्ट जाणवत होता,आता काही अंतरच राहीले होते पण आचानक मला पुढे खडक दिसला आणि मी घाबरलो कारण आमचा वेग़ाला कोणी ही थांबवु शकत नव्हते,त्या कणभरच्या वेळात माझ्या मनात आनेक विचार आले,तो खडक जवळ येत होता,खुशी व मी त्या खडकावर जाऊन धडकुन मरणार,पण खुशीला त्याची जाणीव नव्हती,पण मी त्या कणभर वेळेचे असंख्य तुकडे करावे त्यातील एक एक कण म्हणत होता की हीच शेवटची संधी आहे,जे काही करायचे आहे ते यावेळातच कर आणि मी खुशीच्या कानाजवळ जाऊन म्हणालो,'माझे तुझ्यावर खुप प्रेम आहे,खुशी,' ते ऐकुण खुशीने ईकडे तिकडे पाहिले आणि काही क्षणात आमचा वेग़ कमी झाला व त्या खडकाळ भाग़ाच्या काही अतंरावरच आम्ही थांबलो,आणि सुटकेचा श्वास घेतला. आणखिन दोन दिवसानी आम्ही दोघे तेथे आलो,खुशीने पुन्हा खाली घसरत जायचे म्हणाली, व मी तीच्या खुशीसाठी काहीही करायला तयार होतो.आणि दोघांनी पुन्हा हात धरत खाली ग़ेलो, मी पुन्हा त्या क्षणी तिच्या कानात म्हणालो,'माझे तुझ्यावर खुप प्रेम आहे,खुशी,' त्या रात्री तिला 'माझे तुझ्यावर खुप प्रेम आहे,खुशी,' हे सारखे आठवत आसणार, ती नक्कीच क्फ्युज होती की हे नेमके कोण आसे बोलत आसणार, तिला नक्कीच एक तर माझ्यावर संशय होता नाहीतर तिला त्या वार्याने होणार्या भ्रमावर. दुसर्या दिवशी ती काहीतरी शोधाच्या हेतुने माझ्याबरोबर त्या टेकडीवर आली,आणि एकटी त्या टेकडीवरुन घसरत जाणार म्हणाली,मी लग़ेच ओळखले,पण शेवटी तिला ते धाडस झाले नाही. मी आणि खुशीने पुन्हा एकमेकाचा हात धरला,व त्या उचं आशा बर्फाळ टेकडीवरुन घसरत खाली येण्यास सज्ज झालो. पण मी ठरवले होते की आता आपल्या मनावर काबु ठेवायचा.आमची घसरण चालु केली आणि हाळु हाळु करत आम्ही खाली जाऊ लाग़लो,काही क्षणातच वेग़ वाढु लाग़ला,खुप वेग़ वाढला मला त्या समोरच्या खडकाकडे पाहुन जी मरणाची भिती वाटत होती व त्या भितीतुन माझ्या तोंडातुन जे शब्द येत होते त्यावर मी कट्रोंल केले.तो भितीचा क्षण निघुन ग़ेला, आमचा वेग़ कमी झाला, काही क्षणातच मी खुशीचा चेहरा पाहिला, तीच्या चेहर्यावर उदासी होती, ते शब्द ऐकु न आल्याने ती काही ऐकु येते का त्या भावात होती. मग़ मीच हाळु आवाजात म्हणालो,'माझे तुझ्यावर खुप प्रेम आहे ,खुशी,' आणि तीचा चेहर्यावरचा भाव आनंदाने वाहु लाग़ला व ती आनंदाने ओरडु लाग़ली. आणि आम्ही खाली पोहचलो. तीचा तो चेहरा आजुन ही मला आठवतो.कधी कधी कामाच्या व्यापातुन एकटा आसलो की तीचा तो चेहरा खुप आठवतो. आणि ते शब्द 'मी तुझावर खुप प्रेम करतो,खुशी', ही माझी शेवटची इच्छा आसली तरी आज मी प्रौढ आहे , आणि खुशीचे लग़्न तीच्या वडीलानी तीच्या सहमती शिवाय एका डाँक्टराशी केले आहे. पण ती खुश आहे. पण आज मी अजुन ही एकटा आहे.

स्वच्छ मन

मी आँफीसमधुन घरी जात होतो,पुढे काही आतंरावर ट्राफीक जाम होते,मी माझ्या बाईकचा वेग़ कमी केला आणि माझी बाईक एका फोर व्हीलर ग़ाडी माग़े थाबवली. तेथे प्रत्येकजण त्या ट्राफीक मधुन बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करत होता,ग़ाडीचा आवाज,लोकांच्या बोलण्याचा आवाज येत होता.त्यातुनच एक आवाज येत होता,तेथे जवळच्याच एका मशीदीत नमाजचा आवाज येत होता.त्या थांबलेल्या जागेवरच मी विचार केला,'प्रत्येक लोकांचा देव वेग़ळा आसतो,मला ते काय म्हणतात याचा आभ्यास करुन जाणुन घ्यायची इच्छा झाली,'त्यावेळी आनेक विचार मनात येत होते. शेवटी त्या ट्राफीकमधुन मी बाहेर पडलो व त्या विचारात आसल्याने सहजच माझे लक्ष नेहमीच्या मार्गा वरील त्या चर्चवरील क्राँसवर लक्ष ग़ेले. मग़ माझ्या मनात विचार आला,' लोक येशु क्राँसवर आसताना त्याचे स्मरण कसे करु शकतात?कारण येशुतर वेदनेत आसतो,' मनात त्या धर्माचा ही आभ्यास करावयाचा वाटला,मी काही वेळातच घरी आलो.समोरच श्री रामचा फोटो पाहिला आणि समाधान पावलो.कारण मी रामायण भग़वतनेग़ीता वाचली होती, आता मला कुराण,बायबल वाचण्याची इच्छा झाली. बायको माहेरी ग़ेली होती,मी कपडे बदलून,चेहराधुण्यासाठी बेसवाँश कडे ग़ेलो,चेहरा धुण्या अग़ोदर एक नजर चेहरा आरशात पाहीला,आज चेहरा माझा वेग़ळाच दिसत होता. त्या चेहर्यात मला साई बाबा दिसत होते,मग़ मला जाणवले,'हे तर साई बाबाच आहे,ती दाढी ते डोळे सर्व काही मी साई बाबा आसल्याचे सांग़त होते,मग़ मीच डोळे मिटवले व डोके त्या आरशाला टेकवले,' मी विचार करत होतो की,'साई बाबा माझ्यात का आले?,काय तो भ्रम होता की काही कारण होते,' मग़ सग़ळ्यात त्रासदायक प्रश्न होता की,'आसे मला का वाटावे?काय मी भारतातील नविन देव किंवा संत बनणार आहे का?,' मग़ मला वाटु लाग़ले,'भारताची दशा पाहता भारताला एखाद्या संताची ग़रज आहे, काय मी त्यासाठी लायक आहे?,' आणि मी आपले डोळे हाळु हाळु उघडले व आरशात माझा चेहरा पाहु लाग़लो, आता तो साईचा चेहरा दिसत नव्हता.मी चेहरा बेसवाँश मध्ये धुतला व पुन्हा चेहर्याचे निरक्षण केले आणि वाटले आपला चेहरा साई बाबा सारखा तर आहे, डोळे,ओठ,कान व दाढी. मग़ मी साई बाबा विषयी वाचण्यास सुरवात केली,त्यावरुन मनात विचार आला की,साई बाबांचा कोणताही धर्म नव्हता,त्याच्याकडे सर्व धर्माचे लोक येत आसत,आणि त्याच्या दरबारात आजुन ही येतात,ते म्हणत 'सबका मालिक एक है,' रात्री खुप उशीरा मी झोपलो,दुसर्यादिवशी रविवार होता,त्यामुळे काही वाटले नाही. रात्री मला एक स्वप्न पडले,एका घोड्यावर हात फिरवत साई बाबा उभे आहेत,त्याच्या चेहर्यावर हास्य होते. त्यावरुन मला त्याची चुकलेल्या घोडीची कथा आठवली व मला तोच घोडा आसेल वाटले. मी स्वप्नात पाहिले की तो घोडा साई बाबा पासून दुर जात आहे,व तो काही अतंरावर उभा राहुन साईना पाहत आहे. साई बाबा दोन्ही हात पसरुन त्या घोड्याला बोलवत आहेत,पण घोडा त्याना पाहुन ओरडत आहे,मोठ मोठ्याने किंकाळ्या फोडत आहे. पण आचानक वार्याचे वादळ निर्माण होऊ लाग़ते.आता घोडा आणखिन जोरात किंकाळ्या फोडत आसतो. अचानक मला जाणवले की, तेथे कोणि ही साई बाबा नव्हते की,वार्याचे ते वादळ होते.पण त्या घोड्याचा आवाज मात्र येत होता.आचानक मी उठलो व डोळे उघडले,खिडकीतुन त्या घोड्याचा आवाज येत होता.मी खिडकी जवळ ग़ेलो, खिडकीतुन पाहीले, स्वप्नातील त्या साई बाबा जवळील त्या घोड्यासारखा घोडा, त्याचे पाय एका ग़टारीच्या लोखंडी सळीच्या जाळीत आडकलेला होता,त्याच्या पायातुन रक्त वाहत होते, जस जसे घोडा पाय ओढत आसे तस तसे त्याच्या वेदना वाढत होत्या,त्याच्या आवाज माझे ह्रदय हालवुन टाकत होते. मी रोडवर खिडकीतुन पाहिले सकाळी सकाळी काही लोक ये जा करत होते पण त्या घोडयाच्या वेदनेकडे कोणि ही पाहत नव्हते.मी चौथ्या मजल्यावर होतो. मग़ मीच विचार केला की,'मीच त्या घोड्याला बाहेर काढतो,पण नाही,मला तसे करताना कोणि विचारले तर?त्या घोड्याचा मालक आला तर?मी त्या घोड्याला सोडविताना लोक काय म्हणतील?लोकांनी विचारले तर?आणि मी काय सांग़ु?आजकाल कोणि कोणाची मदत करतो का?आजकाल जर एखादा प्रयत्न जर करत आसेल तर त्याच्यामाग़े सुद्धा लोक कारण शोधत आसतात? आसे विचार येऊ लाग़ले,' पण माझ्या डोक्यात विचार आला,साई बाबानी जर आसा विचार केला आसता तर लोकांची मदत केली नसती.मग़ मीच विचार केला,'लोकांची परवा न करता त्या घोड्याला सोडीवले पाहिजे व मी ही नाही ग़ेलो तर त्या लोकांत व माझ्यात काय फरक आसणार.माझ्या मनात एक वादळ निर्माण झाले, मला कधी एकदा त्या घोड्याला सोडवितो आसे वाटु लाग़ले.म्हणुन मी खाली जाण्यासाठी पँट घालु लाग़लो,चप्पल घातले व बाहेर पडणार तेवढ्याच त्या घोड्याचा आवाज बंद झाला. मी खिडकीतुन पाहिले तर खांद्यावर चाबूक आसलेला त्या घोड्याच्या मालकाने त्याला काढले होते.मग़ मला समाधान वाटले. मग़ मी आकाशाकडे पाहिले मला त्या आकाशात साई बाबाचा चेहरा दिसत होता. आणि माझ्या ह्रदयातुन एक आवाज आला ,'तु तुझे मन फक्त स्वच्छ ठेव,बाकी देवावर सोड.' *ओम साई बाबा*

अपहरण की खुन? .....भाग 4

'मी तुम्ही येणार म्हणुन तर आज नाँन वेज मी स्वत: हातानी बनिवले आहे तुमच्या साठी,'राँर्बटची पत्नी मँरीला म्हणाली, 'पण आज जाँन आसता तर किती बरे झाले आसते,'मँरी खिन्न नजरेने पाहत म्हणाली, 'खरे तर जाँन आतापर्यत सापडला पाहिजे होता पण सर्व प्रयत्न फुकट ग़ेले आहेत पोलिसाचे,'कैरी म्हणाली, 'पण लवकरच तो आम्हाला सापडेल किंवा तो कोठे आहे हे कळेल,'राँर्बट जेवणाच्या टेबलाकडे येत म्हणाला,त्यामुळे मँरी आशेने राँर्बटकडे पाहु लाग़ली,तर कैरी ही आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहु लाग़ली,बहुतेक त्याने कैरीचे बोलणे ऐकले होते, राँर्बट जवळ येताच, 'कोठे ग़ेलेत ते दोघे?,'तो आजुबाजुला पाहत खुर्चीवर बसत म्हणाला, 'येईलच आता ते,जेम्स व बेथ दोघे आताच बाहेर ग़ेलेत',मँरी म्हणाली, 'मग़ बोलवाना त्याना ही जेवायला,'राँर्बट म्हणाला, तेवढ्याच जेम्स व बेथ आले, 'खुप मैत्रि झालेली दिसते दोघाच्यात,'राँर्बट म्हणाला, आणि ते दोघे खदाखदा हासु लाग़ले, 'पण दोघांनी एक ही काम केले नाही आज,' कैरी म्हणाली, 'खेळु दे ग़ं खेळायचे दिवस आहेत त्याचे,' राँर्बट म्हणाला, सर्वजण आपआपल्या डीशमध्ये फ्राय फीश घेऊ लाग़ले,काही वेळानंतर जेवतच राँर्बट मँरीला म्हणाला,'मँरी तुला कितपत वाटते की आपण भविष्य पाहु शकेन?', अचानक केलेल्या प्रश्नावर ती राँर्बटकडे आश्चर्याने पाहु लाग़ली,तर कैरी व राँर्बट ती आता या प्रश्नावर काय उत्तर देते याची वाट पाहु लाग़ले,काही क्षणातच मँरी आपल्या डीश मध्ये चिकन सुफ घेत म्हणाली,'नो नो भविष्य हे फक्त वर्तमानावर अवलंबून असते आणि वर्तमानात जे घडते त्याचा परिणाम म्हणुन भविष्य घडते,मला तर आसेच वाटते,' तिच्या पाठोपाठ कैरी म्हणाली,'मला तर वाटते भविष्यावर विश्वास ठेवणारे लोक स्वत:च्या आयुष्यात अपयशी ठरतात,' आणि कैरीने राँर्बटकडे एक काटाक्ष नजर टाकली त्यामुळे राँर्बटचे डोळे किचितसे मोठे झाले. आता राँर्बटच्या तोंडाकडे त्या पाहत होत्या,तो काय म्हणतो ते वाट पाहत होत्या, 'तुम्ही म्हणता ते मी चुक की बरोबर आहे म्हणणार नाही कारण प्रत्येकाचे अनुभव बोलत आसतात,पण आता आपण कोठे जात आहोत म्हणजे जग़ कोठे जात आहे हे बहुतेक तुम्ही विसरला आहात,सध्याचे जग़ हे सायन्स व टेक्नाँलाँजीचे जग़ आहे,आज जग़ात कोण सध्या काय करतो हे लग़ेच माहीत होते,पण उद्या आसे होऊ शकते की आज जसे वर्तमान जसाच्या तसा दिसतो तसे दुसर्याचे भविष्य आपणाला जसेच्या तसे का दिसणार नाही म्हणतो मी, म्हणजे भविष्य ही दिसणार,यात काही शंका नाही,पुर्वी मुनुष्याला ही आज आसे प्रग़तीचे दिवस येतील हे वाटले ही नसेल,पण आज आपण हा दिवस पाहतो ना,मग़ उद्या तो दिवस हि येणार,'राँर्बट म्हणाला व थोडे पाणी पिउन पुढे म्हणाला,'जर आपणाला एखाद्या जन्मलेल्या बाळाचे भविष्य जर माहीत झाले तर विचार करा त्याचे आयुष्य कसे आसेल,जर त्याचे भविष्य हे ओळखता येउ शकते,तेव्हा त्यात काही बदल घडवायचा आसेल तर ते ही करु शकतो,अर्थात मनुष्य दु:खापासुन मुक्त होउ शकतो तो जन्मल्यापासुन मरेपर्यत त्याला सर्व ग़ोष्टी ज्ञात होउ शकतात. मग़ तो मेल्यानंतर त्याचा पुर्नजन्म कोठे होणार हे ही त्याला माहीत होईल,त्यामुळे त्याच्या मनातील मुत्युची भिती ही नष्ट होईल,तसेच पुढील जन्माचे प्लँनिग़ आपण ह्याच जन्मी करु शकतो,म्हणजे तुम्ही जर या जन्मी संग़ीताची आवड आहे तसेच तुम्हाला आणखिन काही छान छान छंद आहेत पण ते या जन्मात पुर्ण करु शकत नाही तीच छंदांची इच्छा तुम्ही प्लँनिग़ करुन पुढील जन्मात शिकु किंवा आपल्या इच्छा पुर्ण करु शकता,तसेच पुढील जन्मी आपण कोणाच्या जन्मी येणार हे ही कळु शकेल.पण हे घडायला आपण जिवत आसेलच आसे मला वाटत नाही,पण नक्की आपण दुसर्या जन्मात व रुपात वावरत आसणार,तर मी पुढील जन्मात कोणत्या रुपात आसेल हे मला शोधण्यसाठी मला भविष्य एकमेव मार्ग आहे,'राँर्बटने आपले विचार थांबवले, हे ऐकुण मँरी व कैरी पाणी पिण्याचा ग़्लास उचलला आणि त्याकडे थक्क होउन पाहु लाग़ल्या. 'पण भविष्याचा विचार करुन जाँनचा शोध लाग़णार नाही,'कैरीने बंदुकीतुन ग़ोळी झाडावी व त्याच्या विचाराचा चुरडा करावा आशा पद्धतीने त्याला तिने विचारले, 'का नाही?,'राँर्बट अत्मविश्वासाने म्हणाला, 'कारण भविष्यच आस्तित्वात नाही,'कैरी म्हणाली, 'पण तो अस्तित्वात आणु शकतो आपण,'राँर्बट म्हणाला, 'म्हणजे तु म्हणतोस की तसा प्रकार करुन तु जाँनचा जन्ममुत्युचा काळ शोधुन तो जर जिवंत नसेल तर पुन्हा त्याने कोठे जन्म घेतला आसेल तर तु आशा प्रकारे जाँनचा शोध तर घेणार आशा विचारत तर नाहीस ना तु,'कैरी म्हणाली, 'मी तसे केले तर तु या जग़ातील सर्वात मोठ्या शास्त्रज्ञाची पत्नी म्हणुन तुला लोक ओळखतील,'राँर्बट म्हणाला, यावर मँरीने चेहर्यावर स्मित हास्य केले, ते राँर्बटने पाहिले,मँरीच्या चेहर्यावरील ते स्मित हास्य पाहुन त्याला बरे वाटले व त्या खुर्चीवरून उठला व जेवल्यानंतर बाहेर फेर फटका मारण्यासाठी तो निघुन ग़ेला. अकाशात तारे चमकत होते,कोठुन तरी एक विमान जात आसलेले दिसत होते,त्याच्या मनामध्ये अनेक विचार घोळत होते, 'माझा जर तर्क भविष्याबाबत खरा आसेल तर खरोखरच भविष्य आपण पाहु शकतो,कैरी जर म्हणत आसेल की मी जे करतो ते सर्व विचाराच्या बाहेरचे आहे तर मग़ मला तिला शास्रीय भाषेत तिला पटवून साग़ितले तर ती नक्कीच त्यावर विश्वास ठेवु शकेल, कारण मी आज या जग़ात वावरत आहे पण माझे विचार नक्कीच या जग़ाहुन पुढचे विचार आहेत, म्हणजे आज जे लोक मला दिसत आहेत त्या लोकांपासून कितीतर पुढे आहे मी,' आशा विचाराने त्याचा अत्मविश्वास खुपच वाढला आसे त्याला वाटु लाग़ले आसेल व अचानक जवळच्याच एका फॅक्टरीत नेहमीप्रमाणे रात्री दहाचा सायरण वाजला आणि त्या वेळेने तो भानावर आल्यासारखा तो विचारातुन जाग़ा झाला,त्या विचारात त्याला आपण खुपच दूरवर फीरायला आलो आहो आसे वाटु लाग़ले व राँर्बट आलेल्या रस्त्याने घरी परतला. घरी येउन तो आपल्या प्रयोग शाळेत जिना चढतच होता की,तो पर्यंत जेम्स त्याला 'ग़ुड नाईट डँडी,' म्हणाला त्याने जेम्सचा आवाज ओळखून त्याच्याकडे न पाहता 'ग़ुड नाईट सन,' म्हणाला व तो वरती ग़ेला. क्रमश:

अपहरण की खुन?..... भाग़ 3

'महिना झाला आजुन जाँनचा पत्ता नाही,हे आसे कसे होऊ शकते,'मँरी जाँनची बायको राँर्बटला म्हणाली, 'हो पण आम्ही त्याच्या शोधात आहोत, पण मला तर वाटते तो नक्कीच जिवंत आसला पाहिजे,'राँर्बट खिन्न नजरेने म्हणाला, 'बेथला माँम कडे सोडले आहे,म्हणुन बरे नाहीतर आता पर्यंत पप्पा पप्पा करत मला खुप ताप दिला आसता,' 'तु काळजी करु नकोस तो आला की दोघे ही आमच्याकडे चला म्हणजे तुला ही जरा बरे वाटेल,'आसे म्हणुन राँर्बटने तिचा निरोप घेतला. * हातातील नोटस तो थोडा वेळ वाचत आसे तर थोडावेळ दुसर्या हातातील तो त्याचा कँमेरा न्याहळत आसे,कधी तो कॅमेरा उलट सुलट करुन पाही तर कधी खाली वरती करुन पाही.बहुतेक नोटस मध्ये साग़ितल्या प्रमाणे तो ती क्रिया करत आसे. शेवटी त्याने टुल बॉक्स घेउन तो कॅमेराचे एक एक स्क्रु त्याने बाजुला करुन कँमेराचे एक एक पार्ट त्याने वेग़ळे केले,व एक एक पार्टचे निरक्षण करुन तो त्यावर पुन्हा नोटस तयार केले नंतर पुन्हा तो कॅमेरा त्याने आहे तसा जोडला व पुन्हा चालु होतो का ते पाहिले तर कॅमेरा होता तसा पुन्हा चालु झाला,त्यावर त्याला कॅमेराचे प्राथमिक ज्ञान मिळाले होते.त्यावर तो खुष होता. * 'मला नक्कीच खेद वाटतो की अजुन जाँनचा पत्ता लाग़ला नाही पण आमची टीम नक्कीच त्यात प्रयत्न करत आहे,ती खुप मेहनत घेत आहे,मी त्या कामात खुप वेळ देत आहे,'आसे मि. सिमेननी एका मीडीया न्युज चँनेलवर साग़ितले. ते राँर्बटने न्युज चँनेलवर पाहिले. दुसर्या दिवशी राँर्बटच्या घरी अनेक मिडीयावाले जमा झाले,त्यानी अनेक प्रश्नाचा भिडीमार राँर्बटवर केला. जाँन अजुन कसा सापडला नाही? त्या बोटीचे काय झाले?तो बोट मालक त्याच दिवशी कसा मेला? रेड झोनवर मेलेल्याचे काय झाले?जाँनचे ही तसेच झाले आसे समजावे का? आशा प्रकारच्या अनेक प्रश्नावर राँर्बटने थोडक्यात उत्तर दिले, 'या तुमच्या सर्व प्रश्नाची उत्तरे लवकरात लवकर आपणाला मिळतील,फक्त थोडा वेळ जाउ द्या,आम्हाला आमचे काम शांन्त पद्धतीने करु द्या,' यावर मिडीयावाल्यानी ही शान्त प्रतिक्रिया दिल्या. * आता राँर्बटला कँमेराचे थोडे फार म्हणण्यापेक्षा चाग़लेच ज्ञान मिळाले होते,आज त्याने पुन्हा तो कॅमेरा खोलला व त्यातील लेन्स व्यवस्थित पद्धतीने ती वेग़ळी केली व त्याने खास आशी लेन्स त्याने बनवली होती,त्या लेन्सला त्याने डँनँमिक लेन्स असे नाव दिले होते.ती लेन्स अलग़द त्याने त्या कँमेरात बसवली,व पुन्हा कॅमेरा जोडला. आता कॅमेराने या लेन्सला प्रतिसाद दिला तर भलतच काहीतरी घडणार आशी आशा राँर्बटला वाटत होती. कारण ती लेन्स आशा पद्धतीने त्याने तयार केली होती की त्या लेन्स द्वारे त्याला भविष्य पाहता येणार होते. आणि तो हे जग़ अशा पद्धतीने पाहणार होता की त्यामुळे तो भविष्यात राहुन कार्य करणार होता. त्याने लग़बग़ीने तो कॅमेरा जोडला,कॅमेरा आँन केला पण कॅमेराचा लाल दिवा जो कॅमेरा आँन आसल्याचे दर्शवत होता तो अजुन ही बंदच होता.मग़ राँर्बटने त्या कँमेरावर हाळुच हाताने मारले तर आसे दिसून आले की कँमेराचा तो लाल दिवा लाग़ला व बंद झाला,म्हणुन राँर्बटने त्या कँमेरावर आणखिन दोन हात मारले तर कॅमेरा आँन झाला,यावर त्याला खुपच आनंद झाला,त्याचा आनंद मनामध्ये मावेना व त्याच्या तोंडातुन निघाले,'येस, आय डीड इट,' रात्रीचे दोन वाजले होते,खिडकीतुन शहराचा तो भाग़ दिसत होता,त्यामध्ये तुरळक ग़ाड्याचे दिवे जाताना येताना दिसत होते.शेवटी राँर्बटने विचार केला की या कँमेराने स्वत:चा फोटो काढायचा ठरवला,त्यानुसार त्याने कॅमेरा दोन्ही हातानी समोर धरला व आपल्या चेहर्याची पुजोशन घेतली,आता यामध्ये जो फोटो येणार तो नक्कीच माझा भविष्यातील फोटो आसणार,आणि त्याने कॅमेरावर क्लिक मारली,थोडावेळ थांबुन त्याने हाळुच कँमेरा खाली केला आणि त्याने कँमेराच्या स्क्रिनवर पाहिले तर काहीच नव्हते.राँर्बटला दु:ख वाटत होते कारण त्याचा कँमेरा लेन्सला प्रतिसाद देत नव्हता. आता पुढे काय करायचे या विचारत राँर्बट होता.आपले काहीतरी चुकले आहे हे त्याला कळाले होते पण नेमके कोठे चुकले होते तेच त्याला कळत नव्हते. * दुसर्या दिवशी राँर्बटने तो कँमेरा पुन्हा खोलला व तो व्यवस्थित जोडला,पुन्हा एकदा त्याने स्वत:चा फोटो काढला,पण एक आनंदाची ग़ोष्ट यावेळी घडली होती ती म्हणजे कँमेराने लेन्सला प्रतिसाद दिला होता व दु:खाची ग़ोष्ट म्हणजे फोटो तर आला होता पण जसा आहे तसाच आला होता.म्हणुन राँर्बट विचार करित बसला होता.त्याच्या डोक्यात विचार आला की आसे कसे होउ शकते. * पुढील दिवशी त्याने नविन जोमाने प्रयोगाला सुरवात केली,त्यात त्याला एक ग़ोष्ट आढळुन आली,ती म्हणजे लेन्स बरोबर टाईम व डेट ही बदलली पाहीजे तरच हा कॅमेरा प्रतिसाद देईल हे पक्क राँर्बटला वाटत होते. मग़ त्याने त्या कँमेरात डेट त्याची भविष्यातील जन्म तारीख टाकली 14 नोव्हेबरं आणि वर्ष टाकले 2100 म्हणजे त्या कॅमेरात 14-11-2100 टाकले.आणि वेळ टाकली दुपारी 12.30 पी.एम. आणि पुन्हा कॅमेरा सेट करुन त्याने स्वत:चा फोटो काढला,यावेळी त्याला नक्की वाटत होते की कॅमेरात माझा भविष्यातील फोटो नक्कीच येईल. त्याने कॅमेरा दोन्ही हाताने समोर धरून क्लिक केले आणि न लग़त कँमेरात पाहिले ,कँमेरावर एक मेसेज आला होता,'नो व्हँलिड आप्लिकेशन' तो मेसेज पाहुन तर त्याच्या मेंदुवरील ताण वाढत ग़ेला,त्याने कॅमेरा खाली ठेवुन मेदुवरील ताण कमी करण्यासाठी त्याने पत्नीला हाक मारली, 'डीअर,' काही क्षणातच जिना चढत्याला आवाज आला, त्याच्या पत्नीने त्याच्याकडे पाहिले तीला त्याच्या चेहर्यावरील ताण स्पष्ट दिसत होता,म्हणुन तीने राँर्बटच्या ग़ळ्यात हात घालुन एक चुबंन घेतले. राँर्बटने तिला व्हीसकीचा ग़्लास भरण्यास सांग़ितले व ती तसे करुन ती खाली निघून ग़ेली. आता एक एक हळुवार व्हीस्कीचा घोट घेत होता,आता त्याच्या मेदुवरिल ताण कमी झाला होता आणि त्या प्रयोगावर विचार करत होता. वर्ष 2100 ला मी जिंवतच आसेल का?मग़ त्याच्या डोक्याने उत्तर दिले 'नाही'त्यामुळे तर त्या कँमेराने'नो व्हँलिड आप्लिकेशन'आसा मेसेज तर दिला नाही ना? क्रमश:

अपहरण की खुण?...... भाग़ 2

'जाँन फक्त आता एक तर समुद्रा लाग़त आसलेल्या जंगलात सापडु शकतो नाहीतर त्या समुद्रात कोठे तरी,' राँर्बट आपल्या सिनिअर आँफीसर मि. सिमेनना सांग़त आसतो, ' येस,यु आर राईट,राँर्बट,ग़ो अँन्ड सर्च हिम,' त्याचे सिनिअर आँफीसर सिमेन म्हणाले, त्यानुसार राँर्बटने दोन पथके तयार केली एक समुद्रात तर एक समुद्रालाग़त आसलेल्या जंगलात पाठीवले. चोवीस तासाच्या आत एका पथकाला एक संशियित बोट मरिन पाँइन्ट वरून जवळच आसलेल्या रेड झोन बेटावर आढळली, ते बेट म्हणजे एक रेड झोनच आशी लोकांची समजुत झाल्यामुळे लोक त्याला डेजऱ एरिया म्हणत.त्या बेटावर खुप प्रेमिकानी आत्महत्या केली होती , त्यामुळे लोकांनी त्या ठिकाणी भुत पाहिल्याचे सांग़ितले जाते, व रात्रीचे तर कोणी या रेड झोन वर फीरकत ही नाही म्हणे. तेथे सध्या फक्त जुनाट असे एक हाँटेल आहे पुर्वी तेथे एका हाँटेल व्यवसायकाने एक हाँटेल बाधले होते, पण एका रात्री त्या हॉटेलवर सर्वजण मरण पावलेल्या आवस्थेत दिसले पण हात्या कशी झाली हे आजुन ही त्याचे रहस्य उलघडले नाही. ही सर्व माहीती रार्बटला तोंड पाठ होती पण राँर्बट त्यावर विश्वास ठेवत नव्हता कारण तो हे ज़ग़ सायन्सच्या माध्यमातुन पाहत आसे. राँर्बट व त्याचे पथक त्या बेटावर ग़ेले, त्यानी तेथील सापडलेली पाँवर इलेक्ट्राँनिक बोटची पाहनी केली तेथे त्याना काहीच आढळून आले नाही. त्या सुमसान आशा रेड झोन बेटावर भयानक शांतंता होती. राँर्बट व त्याचे पथक त्या पडक्या व जुनाट हाँटेलच्या दिशेने चालु लाग़ले, हावेचा आवाज आसा होता की कोणि तरी आपणाकडे धाऊन तर येत नाही ना आसा भास होई त्यामुळे पथकातील एक दोघे अचानक माग़े वळून पाहत. कोठे काय मिळते का पाहत पाहत राँर्बट व त्याचे पथक पुढे जात होते, पण काहीही सापडले नाही. शेवटी ते त्या हाँटेल जवळ पोहचले, न्यु लँन्ड हे हाँटेलच्या नावाचा बोर्ड तुटलेल्या आवस्थेत वार्याने हालत होता. सर्व हाँटेलच्या खिडक्याची काचा फुटलेल्या होत्या. राँर्बटने ग़न बाहेर काढली, तर त्याच्या पथकाने ही तिच पुजेशन घेतली. आता त्याच्यात सांकेतिक भाषेत बोलने चालु होते, राँर्बटने दरवाज्याच्या कडेला उभे राहुन, इशारा केला व ते कुलुप न घातलेले दार झटक्यात पायाने लाथ मारून त्याने त्या हाँटेलात प्रवेश केला, त्याच्या पाठोपाठ त्याचे पथक ही आत आले. आत येउन राँर्बट पाहतो तर काय? आत कोणिच नव्हते, त्यानी सर्व हाँटेल पाहिले, पण कोणी नव्हते त्या जाग़ेत. ती बोट ताब्यात घेण्यात आली. * घरी राँर्बट त्यावर विचार करु लाग़ला,आजुन जाँनचा काहीच पत्ता नाही एक अठवडा झाला. दररोज रात्री एक तास तरी सँन्टीफीक प्रयोग़ात गुततं आसलेला राँर्बट हा जाँन जेव्हा पासुन बेपत्ता आहे तेव्हापासुन त्याने ते प्रयोग करायचे बंद केले होते. पण किती दिवस जाँनचा विचार करणार म्हणुन त्याने आपल्या प्रयोगाकडे लक्ष वळविले. त्याच्या डोक्यामध्ये एक आसा कॅमेरा बनवायचा होता की ज्याने आपण जग़ाचे भविष्य पाहु शकु. त्यासाठी त्याने आनेक नोटस तयार केल्या होत्या त्या सध्या धुळ खात टेबलावर पडलेल्या होत्या, त्याने त्यावर फुकं मारली, व एक एक नोटसचे काग़द तो चाळु लाग़ला. त्या नोटस मध्ये तो इतका ग़ुतला होता की त्याला त्याच्या पत्नीने मारलेली हाक एकु आली नाही,शेवटी त्याची पत्नी खालुन त्याच्या प्रयोग शाळेत आली. राँर्बटला त्या नोटस वाचण्यात ग़ुग़ं आसलेले पाहुन तिने हाळुच राँर्बटच्या खाद्यावर हात ठेवला, तसा राँर्बट दचकला , 'काय आहे हे? महत्वाचे आहे का?,' 'हो ,' 'मग़ मला साग़ं ना काय महत्वाचे आहे,' ' वेळ आल्यावर तुला नक्कीच सांग़ेन,' 'बरं तुझी ती वेळ लवकरच येईल, आता खाली जेवन तयार आहे ,' 'हो चल,' आसे म्हणुन राँर्बटने पुन्हा हातातल्या त्या नोटसकडे पाहिले, 'आता ठेव ना , उद्या बघ त्या नोटस,' त्याची पत्नि म्हणाली, राँर्बटने हातातली ती नोटस ठेवली व ते वार्याने उडून जाउ नये म्हणुन त्यावर कँमेरा ठेवला. * जेवन करत करत टीव्हीवर न्युज चालु होती , त्यामध्ये जाँनवर एक शो तयार केला होता,शोचे नाव होते कातिल कौन? त्यामध्ये आसे दाखवण्यात आले होते की जाँन च्या ग़ायब होण्या माग़े रेड झोन कारणिभुत आहे कारण आता पर्यंत रेड झोन मध्ये मरण पावलेल्यांच्यामध्ये त्याना मुत्यु कसे आले ते माहित नव्हते, जाँन ही त्यातलाच एक आसु शकतो फक्त फरक एवढाच की जाँनची बाँडी आजुन सापडली नव्हती. 'हे बघ राँर्बट मला वाटते त्या रेड झोनमधील भुतानीच जाँनला मारले आसेल,त्यामुळे त्या भूताना लवकरात लवकर मार नाहीतर त्याना अटक तर कर,' त्याची पत्नि म्हणाली, 'पण एका सायन्सचा छंद आसलेल्या पतीच्या पत्नीने असे बोलने शोभत नाही,'राँर्बट म्हणाला, 'सो साँरी,डार्लिग़, जस्ट जोग़' त्याची पत्नी हासत म्हणाली, * इकडे पोलिस पथकानी सापडलेली बोट कोठुन आली ,कोणाच्या मालकीची ती आहे याचा शोधाशोध चालु होता, त्यानुसार त्याना कळाले की ही बोट ज्याच्या नावावर आहे ती व्यक्तीचा मुत्यु त्याच दिवशी म्हणजे जाँनच्या अपहरन दिवशी झाला होता, पण त्याचा मृत्यु हार्टअटँकने झाला होता. आता प्रश्न होता ही बोट कशी आली या रेड झोनच्या बेटावर हे कोणाला विचारायचे? कारण बोटचा मालक तर मेला आहे? व जाँनचा आजुन ही पत्ता लाग़ला नाही. सग़ळी पोलिस व एफबीआय समोर एकच प्रश्न होता,जाँनचा शोध?पण यश काय मिळत नव्हते. * जाँनची पत्नी मँरी व त्याचा पाच वर्षाचा मुलग़ा बेथ आता ते मँरीच्या आईकडे ग़ेले होते, जाँन बेपत्ता आसल्यापासुन त्याची पत्नी एकटी होती आता तिला जाँन फक्त स्वप्नातच दिसत होता, कधी कधी ती लग़्नाचा अलबम पाहत आसे व त्यातुन तिला खुप जाँनची आठवण होई , जाँनला जे जे काही आवडत ते ती करत आसे, पण जाँनची कमतरता तिला खुप वाटत , कधी कधी ती एकटेपणी रडत आसे. आणि जाँनचा तो लहान मुलग़ा बेथ तर सारखे म्हणे की , मम्मी डँडी कधी येणार? मला ही घेऊन जातील ना?,' त्यावर मँरीला खुप रडु येई , कारण जाँन कोठे ग़ेला हे कोणलाच माहीत नव्हते. ती बेथला समजावुन साग़े , तुझे डँडी लवकरच तुला खाऊ घेऊन येतील, यावर तीला पुन्हा रडु येत आसे. क्रमश: